Özellikle 58'den sonra yaşımı kabullenmeme sendromu başlamıştı bende; "58 oldum ama 30'luk delikanlıyı cebimden çıkarırım. Yiyorsa gel halı sahaya, nasıl nal toplattırıyorum, gör." diye ergenler gibi laflar ediyordum.
Geçen yıl Hazalım, animasyon karakteri kadar sevimli bir torun, Ilgınımı verince, benim yaş sendromu yerle bir oldu.
Bugün Ilgınımla buluşma günümüzdü. Onunla olduğumda, "bir gülücüğünü bile kaçırmayayım" diye ne cep telefonuna bakıyorum ne sosyal medyaya.
Şimdi ancak her yerden gelen mesajları okuyabildim. İnsan sosyal bir varlık. Çevren; sevdiklerin, dostların, seni sevenler vs vs vs. filan olmayınca koca bir hiçsin. Hiçlik de iyi bir şey değil haliyle.
İnsanın Ilgını ve böyle dostları olunca bir an evvel 70 yaşına gelmek istiyor. (Şimdi de bir an evvel yaşlanmak sendromu başladı. :))
Herkese teşekkür ederim. Sağ olasınız, hep var olasınız.
Birçok güzel yıl dilerim.
YanıtlaSilÇok teşekkür ederim, hep birlikte.
Sil