28 Ekim 2009 Çarşamba

Pablo Neruda / Güzde unutulmuş

Öyle kimsesiz kaldım ki
öyle bomboş,
yapraklar ağladı halime.
Sonra, tıpkı bir gözyaşı gibi
düştü son yapraklar.
Ne önceleri, ne de sonra
hiç böyle yalnız kalmamıştım
bu kadar...
Ve kimi beklerken olmuştu,
hiç mi hiç hatırlamam.

Saçma ama böyle,
bir çırpıda oldu bunlar.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder